Hekserij vroeger

Ieder dorp had vroeger wel een eigen 'heks', iemand (meestal een vrouw) die wat afwist van genezen, zei het in de meer 'wetenschappelijke manier' met verbanden en medicijnen of met behulp van kruiden, oliën, kristallen en magie. Daarnaast gebruikten ze regelmatig magie om de dorpsmensen te helpen, zo waren er feesten en rituelen voor een voorspoedige oogst, om kinderen te krijgen of als bescherming tegen slecht weer. Dit maakte dat de heksen een belangrijke en gerespecteerde plek hadden binnen een dorp.

Maar alles heeft een keerzijde. Veel mensen geloofden dat als heksen hun kracht voor het goede konden gebruiken ze dat ook voor het slechte konden, dat ze vee dood konden laten gaan, een oogst laten mislukken of een kind dood geboren laten worden. Dit zorgde ervoor dat als zoiets gebeurde de heks vaak werd opgejaagd en veroordeeld, schuldig of niet.

Met de komst van het Christendom en een meer patriarchale samenleving werd de heks als gevaarlijk beschouwt, er werden toen geruchten verspreid dat heksen een pakt met de duivel hadden gesloten en hem bijvoorbeeld kinderen moesten offeren in ruil voor macht. De werkelijke rede waarom heksen en andere onschuldige vrouwen werden opgejaagd was dat in die tijd de vrouw een ondergeschikte rol speelde tegenover de man (volgens de kerk dan), de heksen en veel andere vrouwen voldeden echter niet aan dit beeld, ze waren vaak genezers, een vak dat met de komst van de kerk alleen nog maar door mannen mocht worden beoefend.

Omdat het verbieden van dergelijke beroepen voor vrouwen geen nut had (mensen gingen er toch naartoe, of het mocht of niet, de vrouwen waren meestal bekend in het dorp en beoefenden het vak al jaren terwijl de mannelijke genezers vaak nieuwelingen in het vak waren of vreemden) werden negatieve geruchten verspreid over 'heksen' en werd 'hekserij' met de dood bestraft. De inquisitie heeft jaren geduurd en in Europa hebben duizenden mensen (ruim 80% daarvan vrouwen) de dood gevonden op de brandstapel of door verdrinking (een manier om te ontdekken of iemand een 'heks' was, de verdachte kreeg zware stenen omgebonden, bleef ze drijven, wat dus niemand lukte met dat gewicht, was ze een heks en werd ze verbrand, verdronk ze dan was ze onschuldig maar geen zorgen want in de hemel zou wel goed voor haar gezorgd worden). Ook geruime tijd na de inquisitie was het niet veilig om te zeggen dat je een heks was.

Toen in Engeland in 1950 de wet tegen hekserij werd opgeheven (tot die tijd was elke vorm van hekserij, jezelf heks noemen, het beoefenen van magie, etc... strafbaar) richtte Gerald Gardner zijn Coven op. Gardner beweerde te zijn ingewijd door een familie die de heksentraditie uit de oudheid in leven had gehouden, ondanks de inquisitie en jarenlange vervolging van heksen. Gardner heeft de kennis die hij zo verkregen heeft over de hekserij verwerkt tot een religie: de Wicca. Veel delen ontbraken echter; ze waren door de jaren heen verloren gegaan. Om de Wicca toch kompleet te maken heeft Gardner veel geleend van 'aanverwante' tradities zoals de vrijmetselaars en de rituele magiërs.

De traditie die Gardner zo heeft opgericht wordt de Gardneriaanse traditie genoemd. Zo is er de Alexandrijnse traditie (die meer nadruk legt op het rituele gebeuren), de Dianic traditie (een zeer feministische stroming waarbinnen vaak alleen in de Godin geloofd wordt), Greencraft Wicca (waar de nadruk wordt gelegd op de natuur en het Goddelijke daarin).

De Wicca is nu uitgegroeid tot een geloof: de meeste Wicca's geloven in een Goddelijk geheel, dit geheel heeft twee aspecten, een vrouwelijk: de Godin en een mannelijk: de God. Het beeld van de God en de Godin verschilt van Wicca tot Wicca. Velen zien hen zoals de oude Godinnen Isis, Estarte, Hecate, Ma'ab, Bast en de oude Goden als Hermes, Osiris, Cernunnos, Hermes. Anderen zien ze als abstracte krachten.

Er zijn geen regels binnen de Wicca over wat je moet geloven en dat is waardoor ze zo ontzettend verschilt van de meeste andere religies. In tegenstelling tot een heilig boek waar alle antwoorden instaan (kern van de openbaringsreligies) moeten we de antwoorden zelf vinden, in onszelf (ervarginsreligies). Hierdoor zijn er ook maar weinig regels waar een Wicca zich aan moet houden.